پارس دشت- مدتی است که مطالبی در خصوص مالکیت شیرخوارگاه حضرتعلی اصغر(ع) مرودشت که محلی برای نگهداری کودکان بی سرپرست مرودشت می باشد، مطرح گردیده است. به منظور روشن شدن مسئله، با یرخی از مسئولین این موسسه به گفتگو نشستیم.

 

-جناب قریشی، نحوه آشنایی شما با موسسه نگهداری از کودکان بی سرپرست مرودشت چگونه بود؟

حدود ۶ سال قبل، به دعوت یکی از دوستان، به مرکز نگهداری از کودکان بی سرپرست حضرت علی اصغر(ع) مرودشت آمدم. با دیدن وضع نامناسب این کودکان، بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم. بعد از چند روز، دوستان لطف کردند و بنده را به عنوان مدیر مرکز انتخاب کردند. از آنجایی که بنده عضو چند NGO بزرگ استان، کار آفرین برتر کشور، رئیس کانون کارآفرینان فارس، عضو هیئت مدیره کانون کارفرمایی و … هستم، در بدو ورود به این موسسه که همزمان با مدیریت جناب آقای کشاورز در بهزیستی مرودشت بود، برخی تردید داشتند که آیا یک صنعتگر می تواند در اداره موسسه ای خیریه موفق باشد یا خیر؟

 

روزی که آقای کشاورز، مرودشت را ترک می کرد، اذعان کرد که این مرکز از نظر مدیریتی، کیفیت خدمات و… یکی از بهترین مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست ایران می باشد.

 

پس از ورود به موسسه، اقدام به پرداخت بدهی های مرکز کردیم. یک دستگاه خودرو L90 را جایگزین پیکان مدل پایین موسسه نمودیم. بیمه و حقوق کارکنان به موقع پرداخت شد. کارکنان باسابقه را با ارفاق یک و نیم برابر بازنشسته کردیم. بیش از یکصد اقدام مختلف را در موسسه نگهداری از کودکان بی سرپرست مرودشت پیگیری کرده و انجام دادیم. به طور کلی هر طرحی که در کارخانه خود، به عنوان کارآفرین برتر انجام شده بود، در این موسسه هم پیاده کردیم که موسسه شکل بگیرد.

 

-از سایر خیرین هم در این کار کمک گرفتید؟

بله. یکی از اقداماتی که در این مدت انجام دادیم، همراه نمودن خیرین محترم با موسسه بود. در این راه سعی نمودیم که تقاضای کمک از خیّرین به صورت محترمانه انجام گیرد به نحوی که شأن و جایگاه طرفین (هم خیریّن و هم موسسه) حفظ شود.

 

-به چه صورت؟

از آنجایی که ترکیب هیئت مدیره و اعضایی که با ما همکاری دارند، متشکل از افراد باتجربه و متخصص در زمینه های مختلف می باشد، نوعی همکاری بین آنها و خیّرین شکل گرفته است. به عنوان مثال اگر فرد نیکوکاری که صاحب موسسه یا شرکت است، مبلغی را به کودکان اختصاص می دهد، بنده هم با توجه تجربه ای که در بحث کارآفرینی دارم، به او در بهبود فعالیتش مشاوره می دهم. به طور کلی سعی کرده ایم تحولی اساسی در مرکز نگهداری از کودکان بی سرپرست حضرت علی اصغر(ع) ایجاد کنیم تا اینکه یک روز، قراردادی به دست ما رسید که ما را بهت زده کرد…

 

-آن قرارداد چه بود؟

در آن قرار داد ذکر شده بود که موسسه نگهداری از کودکان بی سرپرست حضرت علی اصغر(ع)، باید مبلغی را بایت اجاره سالیانه به بهزیستی مرودشت پرداخت کند!

 

-لطفأ قضیه را روشن تر بیان کنید. یعنی متولی اصلی نگهداری کودکان بی سرپرست، از شما به عنوان یک موسسه خیریه و کسانی که به صورت داوطلبانه در حال خدمات دهی به کودکان بودید، طلب اجاره بها کرد؟

بله. این مسئله بسیار برای ما عجیب و دور از انتظار بود چرا که بهزیستی نه تنها در این راه حمایتی از خیرین نمی کرد بلکه هزینه ای را هم بر دوش آنها قرار می داد. در اولین فرصت که آقای کشاورز مدیرکل بهزیستی را دیدم به ایشان گفتم: این مکان و هزینه های آن، متعلق به کودکان است و اگر گردنم هم برود ریالی از این پول را به اداره نمی دهم بلکه باید سند این مکان که متعلق به کودکان بی سرپرست بوده است، به آنها بازگردانید.

 

-آیا این اتفاق افتاد؟

پس از این پیشامد، بر آن شدیم که صاحب اصلی سند را پیدا کنیم و تکلیف مالکیت مکان نگهداری کودکان بی سرپرست را مشخص نماییم که با مسئله جالب تری روبرو شدیم.

 

-چه مسئله ای؟

در جریان پیگیری سند مالکیت موسسه، با جناب پیرنیای شیرازی آشنا شدم و متوجه شدیم که ایشان مالک اصلی ملک بوده اند. سالها قبل، زمانی که جناب پیرنیای شیرازی و وکیلشان برای دریافت پول زمین خود، به بهزیستی مراجعه نموده بودند، مسئولین وقت، ایشان را به محل شیرخوارگاه برده و بچه ها را به آنها نشان می دهند. جناب پیرنیا نیز با دیدن این کودکان معصوم، زمین را به کودکان می بخشد و به این کودکان بی سرپرست «هبه» می کند.

 

بیشتر که بررسی کردیم دیدیم سنگ نوشته ای هم در محل نصب شده که مشخص می کند این زمین به کودکان هبه شده است. نکته جالب این است که از میزان زمین بخشیده شده به کودکان نیز تنها ۸۰۰ متر آن به ما رسیده است، و مابقی در تملک بهزیستی است! با این حال، از موسسه طلب اجاره نیز کرده اند!

 

-چه پیگیری هایی برای برگرداندن زمین به کودکان بی سرپرست انجام دادید؟

پس از این اتفاق به همراه جمعی از اعضای محترم هیئت مدیره از جمله حاج آقا موسوی نژاد به دفتر مدیرکل مراجعه کردیم. آقای کشاورز تغییر رویکرد داد و گفت: «ما تسلیم هستیم و در این خصوص اشتباه کرده ایم»و به خانم نامجویان رئیس وقت اداره بهزیستی نیز اعلام کرد که در این خصوص دیگر بحث نکنند. در آن جلسه جناب آیت الله موسوی نژاد بیان کرد که تمام نماز و روزه هایی که در آن اداره ادا شده، باطل است چون در مال یتیم ادا شده و غصبی است.

بعد از این ماجرا، باز هم کار خود را ادامه دادیم و همچنان موسسه در حال رشد است.

 

در اولین بازدیدی که آقای موسوی مدیرکل جدید بهزیستی استان از موسسه داشتند، ضمن ارائه گزارش از اقدامات صورت گرفته در ساختمان موسسه، به وی اعلام کردیم که قصد توسعه مکان و احداث طبقه دوم را داریم تا بتوانیم کودکان بیشتری را در مرکز نگهداری کنیم که مورد استقبال ایشان نیز قرار گرفت.

 

مدتی قبل در جلسه ای که با حضور تمام مدیران کل ادارات و کار آفرینان در استانداری تشکیل شده بود، آقای موسوی را دیدم و به رسم ادب ایشان را مجددا در جریان ساخت و ساز موسسه قرار داده و حتی به وی گفتم که برای ساخت طبقه دوم اگر می تواند به ما کمک کند.

 

یکی از اعضای هیئت مدیره ما، از اعضای نظام مهندسی استان هستند و به همین دلیل روال ساخت را به خوبی مطلع هستند. علاوه بر این، دو تن از مهندسین ناظر شهرداری نیز بر کار ساخت وساز نظارت دارند و از اجرای صفر تا صد طرح را تأیید کرده اند. شهرداری مرودشت را هم در جریان قرار دادیم و حتی آقای یعقوبی هم به ما گفت به دلیل ماهیت مکان، هزینه ای هم از شما نخواهیم گرفت.

در چنین شرایطی، بهزیستی مرودشت به شهرداری نامه زده است که اینها در ملک ما و بدون اجازه ما، مشغول ساخت و ساز هستند و لطفأ این کار را متوقف کنید!!

 

بعد از این ماجرا مجددا با مدیرکل بهزیستی تماس گرفتم و گلایه کردم که چرا هیچ گونه حمایتی از سوی این نهاد صورت نمی گیرد و این توضیح را هم بیان کردم که اگر در این زمینه مشکلی یا تخلفی وجود داشت که همان روز اول به خود ایشان گزارش نمی دادیم. ثانیأ این طرح درجهت توسعه مکان نگهداری کودکان بی سرپرست و متعلق به خود آنهاست و هیچ انتفاع شخصی برای اعضای هیئت مدیره یا شخص دیگری ندارد. در حالی که یک بار پیش از این و در زمان هیئت مدیره قبلی نیز خیِرینی که به قصد کمک به کودکان بی سرپرست شهر، وارد این موسسه شده بودند، به دلیل برخی اتفاقات عجیب و بی مهری هایی که به آنها شده بود، از ادامه همکاری با موسسه، انصراف داده بودند و به همین خاطر کودکان، مدتی بدون سرپرست مانده بودند و این دقیقأ مصادف با همان روزی بود که بنده برای اولین بار به موسسه مراجعه کرده بودم و در کمال تأسف دیدم برای شام به بچه ها نان و هندوانه می دهند!

 

الان پس از گذشت بیش از ۵ سال، مجددأ بهزیستی مرودشت با رویه ای مشابه که در پیش گرفته، شرایط را به سمتی می کشاند که نتیجه آن، قابل پیش بینی است. اداره بهزیستی مرودشت فراموش کرده که چه کسی «خدمتگزار» است و چه کسی «خیّر»؟! خدمت دوستان بهزیستی هم عرض کرده ام که ما کارمند آنها نیستیم که دستور بدهند و ما اجرا کنیم. خیّر کسی است که از هزینه شخصی خود در مواردی که خودش علاقه داشته یا احساس نیاز کند، خدمتی را به جامعه ارائه می دهد و خلاف شرع و عرف است که مانع او شده یا هزینه ها را در جای دیگری خرج کنند.

 

ما پای این ماجرا ایستاده ایم چرا که اولأ اعضای هیئت مدیره موسسه، نیازی نه از نظر مالی و نه از نظر جایگاه، به این مکان ندارند و دوم اینکه اجاز نخواهیم داد حق کودکان یتیم این شهر، پایمال شود و در این راه نیز از خداوند کمک می گیریم.

 

مگر میشود خانه کودکان را خراب کرد؟

 

در ادامه، با جناب رضا پیرنیای شیرازی در مورد وضعیت مالکیت زمین موسسه حضرت علی اصغر(ع) به گفتگو نشستیم.

-لطفأ بفرمایید چگونه به فکر هبه زمین به شیرخوارگاه افتادید؟

سال ۸۷ زمانی که برای پیگیری سند ملکمان به بهزیستی مراجعه کردم، مسئولین وقت، کودکان را به ما نشان دادند و ما نیز پس از مشاهده وضعیت، تصمیم گرفتیم زمین را به عنوان خیریه ای برای شادی روح پدر و مادرمان، به کودکان هبه کنیم که اسناد آن نیز موجود است. در افتتاحیه مرکز توسط مسئولین نیز، سنگ نوشته ای در خصوص بخشیده شدن محل، به کودکان بی سرپرست از سوی ما، بر دیوار نصب شد که همچنان موجود است.

 

زمانی که ما به آقای قلیچ خانی و معدلی و … مراجعه کردیم توافق کردند که مکان به شیرخوارگاه تعلق یابد. بعد از چند ماه متوجه شدیم که اداره بهزیستی از همان مکانی که ما هبه کردیم، از موسسه اجاره دریافت می کند. یعنی در حقیقت مالک فرد دیگری بوده، زمین را بخشیده ولی اداره بابت آن هزینه دریافت می کرده است.

 

اگر قرار بود بهزیستی مالک باشد، باید بابت آن پول پرداخت می کرد ولی چون مسئولین بهزیستی عنوان کردند که از نظر مالی مشکل دارند، بنده این زمین را به کودکان بی سرپرست هبه کردم و طبق موازین شرعی نیز نمی توان در کاربرد این زمین تغییری ایجاد کرد.

 

قریشی: تا آن زمانی که ما معترض شدیم، به اداره بهزیستی اجاره پرداخت کردیم و وقتی متوجه موضوع شدیم با آنها درگیر شدیم. 

مبرم وکیل پیرنیای شیرازی، در ادامه این نشست گفت: ابتدا باید تشکر کنم از جناب پیرنیای شیرازی به دلیل بزرگ منشی که ایشان در امر یاری رساندن به کودکان این شهر انجام دادند و باقیات الصالحاتی را برای خود و خانواده به جا گذاشتند.

 

همچنین بر خود وظیفه می دانم تشکر ویژه ای از مهندس قریشی داشته باشم که در زمینه های مختلف اقدام به گشودن گره از کارهای مردم داشته اند که با توجه به مشغله هایی که ایشان در بخش صنعت دارند، بسیار قابل تقدیر است.

 

 

وی اضافه کرد: گلایه اصلی ما از مسئولین بهزیستی است که در این ایام که در غم مظلومیت حضرت علی اصغر(ع) و یتیمی و اسارت فرزندان اباعبدالله الحسین(ع) عزادار هستیم، اصل اکرام یتیم را که آنقدر مورد تأکید شرع است، مورد بی مهری قرار داده و مانع تراشی در راه خیرّین می کنند.

 

مبرم اضافه کرد: طبق مستنداتی که در اختیار داریم، نوعی از «غش در معامله» صورت گرفته و مسئولین وقت بهزیستی با تمسک به کودکان بی سرپرست و سپر قرار دادن آنها، و نشان دادن آنها به مالک زمین، باعث شده اند ایشان هم از حق قانونی خود بگذرند و هم زمین را به کودکان هبه کنند.

 

وی افزود: با این حال بهزیستی سند مالکیت را به نام خود زده، و به خواست خیّر نیک اندیش جناب پیرنیا شیرازی عمل نشده است در حالی که ایشان می توانست پس از انجام شکایت، با گرفتن هزینه زمین از بهزیستی مالکیت را به آنها بدهد ولی بخاطر کودکان بی سرپرست، از شکایت خود چشم پوشی کرد.

 

مبرم خاطر نشان ساخت: پس از مشاهده کودکان، موکل بنده با مراجعه به اداره ثبت، شکایت خود را مسترد نمود و اجازه صدور سند را به این اداره داد. با این حال مسئولین بهزیستی، مسئله را مشتبه کردند و شیرخوارگاه را جزئی از بهزیستی عنوان کرده اند در حالی که این دو نهاد، دارای دو شخصیت حقوقی مستقل هستند.

 

این وکیل رسمی دادگستری عنوان کرد: طبق قوانین فقهی که در قانون مدنی هم بیان شده، چیزی که مورد قصد بوده، عمل نشده و آنچه که عمل شده، مورد قصد نبوده است و باعث دلسرد شدن خیّر نیک اندیش شده است.

 

وی ادامه داد: ما تمام راه های ممکن را در استان و تهران پیگیری خواهیم کرد و از طریق قضایی نیز مسئله را دنبال می کنیم تا تکلیف زمین را هرچه سریعتر مشخص کنیم.

 

-اگر صحبتی باقی مانده است، می شنویم.

قریشی: شایسته نیست، افرادی که به قصد کمک به کودکان بی سرپرست این شهر، به مرودشت آمده اند را حمایت نکرده بلکه آزرده سازند.

اداره بهزیستی مرودشت در مدتی که ما فعالیت داشته ایم به جای اینکه «یار» ما باشد، همواره روبروی ما ایستاده است. گویی دوستان فراموش کرده اند که ما خیّر هستیم و آنها «خدمتگزار»