روز دوشنبه سوم خرداد ماه 61 كسى نبود كه لبخند شادى و سرور بر لب نداشته باشد.

كسى نبود كه شورو شوق تمام وجودش را فرانگرفته باشد.

كسى نبود كه اشك اشتياق از ديدگان جارى نسازد و كسى نبود كه‏خداوند قادر متعال را شكر نگويد؛ چرا كه در چنين روزى فتحى عظيم نصيب لشگريان توحيد شده بود و آن،فتح خرمشهر بود.

سوّمين مرحله عمليات پيروز بيت‏المقدس به قصد آزادسازى خرمشهر آغاز گشت.

اين عمليات كه با رمز »يامحمد بن عبداللَّه« شروع شد در مراحل اوليه، با تصرف پايگاه مرزى كوشك همراه بود، همچنين ضربات‏سخت و هولناكى بر تيپهاى 9 و 238 گارد مرزى دشمن وارد آمد و تعداد كثيرى از مزدوران بعثى به اسارت‏لشكريان جبهه توحيد در آمدند كه در ميان آنها افسران عاليرتبه رژيم بعثى نيز به چشم مى‏خوردند.

به‏دنبال اين پيروزى‏هاى بزرگ بود كه خاكريزهاى دشمن يكى پس از ديگرى به تصرف قواى اسلام درآمد وفرماندهان مزدور عراقى در اوج وحشت و هراس، پى در پى فرمان عقب نشينى صادر كردند.

در ساعت شش و پانزده دقيقه بامداد روز يكشنبه، دوم خرداد ماه سال 61، سپاهيان اسلام خرمشهر را به‏محاصره خويش درآوردند و دشمن زبون را كه راهى جز فرار نداشت با بلندگو دعوت به تسليم كردند. تإے؛ّّساعت نُه بامداد بيش از پنج هزار نفر از قواى كفر به اسارت رزمندگان اسلام در آمدند.

روز دوشنبه قواى كفر به قصد بازپس گيرى مناطق آزاد شده اقدام به پاتك نمود كه با هوشيارى دلاوران‏اسلام اين پاتك دفع گرديد و تعداد زيادى از قواى صدام كافر كشته و زخمى و بيش از سه هزار نفر ديگر به‏اسارت در آمدند.

الطاف خداوند قادر، پى در پى رزمندگان خداجوى اسلام را فرا مى‏گيرد و اين امدادهاى الهى لحظه به لحظه برپيشروى‏ها مى‏افزايد تا اينكه سرانجام پس ازمدتها انتظار، در اوج بهت و ناباورى و سرگيجه دشمنان‏خونخوار اسلام و در كمال اميدوارى مؤمنان به رحمت پروردگار رحيم، خرمشهر آزاد مى‏شود.

يكى ازكسانى كه از نزديك شاهد مراحل مختلف فتح و پيروزى لشكريان حق بوده، در قسمتى از خاطراتش‏لحظات پيشروى و فتح و ظفر را اين‏گونه توصيف مى‏كند:

»تدارك آزادى خرمشهر از عمليات بيت‏المقدس پى‏ريزى شده بود، اين عمليات ترس و وحشت عجيبى بر دل‏عراقى‏ها افكنده بود.

با وجودى كه دشمن براى نگهدارى خرمشهر مرتب دست به ضد حمله مى‏زد، ولى اين‏ضد حمله‏ها در اراده پولادين رزمندگان اسلام هيچگونه خللى بوجود نياورده و دشمن زبون در هر ضد حمله‏با تعداد زيادى كشته و مجروح و از دست دادن مقاديرى مهمات و سلاح به عقب مى‏نشست.

واحد آر - پى - جى 7 سپاهيان اسلام امان دشمن را بريده بود.

در آن روزها همه چيز حكايت از پيروزى بزرگ‏مى‏كرد.

طوفان شوق سراپاى وجود همه رزمندگان را فرا گرفته بود.

هيچ نيرويى قادر نبود در مقابل اين‏نيروى الهى ايستادگى كند.

روزها به‏سرعت مى‏گذشتند و فاصله رزمندگان اسلام لحظه به لحظه به خرمشهر كمتر مى‏شد.

مزدوران بعثى‏مى‏خواستند به هر نحو شده خرمشهر را از دست ندهند، چون كه مى‏دانستند خرمشهر تعيين كننده‏سرنوشت جنگ است، به همين دليل در اطراف شهر خاكريزهايى به ارتفاع چند متر احداث كرده بودند وصدام بهترين نفرات خود را به خرمشهر فرستاده بود.

عراق فكر مى‏كرد با مقاومت، كارى از دستش ساخته است.

فرماندهان عراقى مرتب سربازان را تهديدمى‏كردند كه در شهر بمانند، ولى ساعت به ساعت فشار رزمندگان اسلام بر روى مزدوران بيشتر مى‏شد.

لشكريان اسلام قبل از ورود به خرمشهر، شهرك ولى‏عصر را كه پس از ورود قواى كفر به مرز شلمچه محل‏استراحت آنان شده بود از لوث وجود صداميان كثيف پاكسازى كردند و اين شهرك عرب‏نشين را از دست‏دشمن خارج ساختند.

نزديكى‏هاى ظهر، نيروهاى اسلام دسته دسته از شمال شهر وارد خرمشهر شدند و از فلكه راه آهن پا به داخل‏شهر گذاشتند.

جنگ خيابانى و تن به تن آغاز گشت.

عده‏اى از مزدوران هنوز در محوطه بندر و گمرك دفاع مى‏كردند، اما درعرض كمتر از چند ساعت فلكه راه آهن و محوطه‏هاى اطراف كلاً آزاد شد.

همان فلكه‏اى كه روزهاى اول مهرماه59 جوانان خرمشهرى در آنجا با كوكتل مولوتف جلوى تانكهاى عراق ايستاده بودند، ولى اين دفعه وضع‏فرق مى‏كرد، اين دفعه لشكر پيروز و ظفرمند، دلاوران اسلام بودند.

اين دفعه لشكريان اسلام با رشادت خوددرسى به صداميان دادند كه هيچوقت خيال تجاوز به ميهن اسلامى ايران به سرشان نزند.

يكى از هليكوپترهاى عراقى كه آمده بود از محوطه بندر، فرماندهان عراقى را فرارى دهد، در اثر شليك‏گلوله‏هاى سلحشوران ايرانى در محوطه بندر سقوط كرد و عده‏اى از مزدوران از ترس، خود را به آب انداخته‏بودند تا از طريق شط به آن سوى مرز فرار كنند.

در بعد از ظهر دوشنبه 3 خرداد ماه، دلاوران اسلام از مسجد جامع خرمشهر صداى اللَّه اكبر را به گوش‏رسانيدند.

از فراز مناره مسجد صداى اذان به آن سوى شهر مى‏رفت و شهرى كه 19 ماه در اسارت بود اكنون‏سرود آزادى مى‏خواند و فرزندانش را پس از مدتها دورى در دل خود جاى مى‏داد و اشك شوق مى‏ريخت. دشمنان اسلام و انقلاب با تكيه به محاسبات غلط مادى و غفلت و فراموشى از ماوراى ماده، شهر خرمشهر رافتح ناشدنى مى‏دانستند و مغزهاى كثيفشان جز ذلت و شكست را براى قواى اسلام تخمين نمى‏زد، ليكن بارديگر دست پرمهر و تواناى حضرت حق بر سر اين ملّت خداجو قرار گرفت، و همه مخالفان و دشمنان اسلام درسراسر جهان را از بهت و سرگيجه انگشت به دهان ساخت.

امام خمينى1 درباره توجه خاص حضرت حق در فتح خرمشهر و ارتباط اين مسأله با جهان ماوراء الطبيعه‏چنين فرمودند:

»فتح خرمشهر، يك مسأله عادى نبود، اينكه پانزده الى بيست هزار نفر به صف براى اسارت بيايند و تسليم‏شوند، مسأله عادى نيست، بلكه مافوق طبيعت است«.

فتح خرمشهر آنچنان عظيم و سترگ بود كه دستگاههاى تبليغاتى و خبرپراكنى استكبار جهانى را كه هميشه‏پيروزيهاى قواى اسلام را ناچيز و وارونه جلوه مى‏دادند، مجبور ساخت تا به اين فتح و ظفر بزرگ اعتراف‏نمايند و به نوحه‏سرايى براى رژيم عفلقى عراق بپردازند.

مطبوعات آمريكا اعتراف كردند كه:

»پس از برترى ايران، سران نظامى عراق كه از قدرت تهاجمى نيروهاى ايرانى حيرت زده شده بودند، پس ازهر حمله ايران بشدت شكست خورده و عقب‏نشينى كردند«.

و نيز اعتراف كردند كه:

»آمريكا شكست عراق توسط ايران را خطرى بزرگ تلقى مى‏كند.

مقامات دولت ريگان گفتند: انهدام نيروهاى‏عراقى توسط ايران، براى منافع غرب موقعيتى خطرناك بوجود مى‏آورد«.

فايننشال تايمز نوشت:

»سقوط خرمشهر و اسارت هزاران سرباز عراقى را فقط مى‏توان يك شكست فاجعه‏آميز دانست، و تحقيرناشى از آن را ارتش بعث عراق نمى‏تواند فراموش كند.

ارتش عراق توانست خرمشهر را پس از يك ماه جنگ شديد و تحمل تلفات سنگين به تصرف خود درآورد، درحالى كه ايرانيان پس از يك حمله كه كمتر از دو روز بطول انجاميد آن را بازپس گرفتند و اين عمل علاوه بريك ضربه استراتژيك، از نظر روانى ضربه عظيمى به ارتش عراق وارد كرد.

«

اهميت فتح خرمشهر

فتح خرمشهر از دو جهت حائز اهميتى خاص بود:

جهت اول اينكه:

با اين پيروزى بزرگ، جنگ وارد مرحله نوينى شد و قواى اسلام با تهاجمات كوبنده خودمرحله به مرحله پيروزيهاى تازه‏اى را به ملت مسلمان ايران و همه ملتهاى مسلمانى كه عاشق و شيفته‏انقلاب اسلامى هستند و چشم اميد به اين نهضت الهى دوخته‏اند، هديه كرد.

باز شدن بابى جديد بر روى سلحشوران ايران و حملات برق‏آسا و دلاورانه آنها بود كه دشمن زبون راديوانه‏وار به استفاده از سلاح‏هاى شيميايى مجبور نمود.

دشمن مى‏دانست كه اين مرحله از جنگ با مراحل‏پيشين، تفاوتى فاحش دارد و يورشهاى سهمگين و بى‏باكانه لشكريان اسلام را هيچ چيز پاسخگو نيست.

اين‏درماندگى و بيچارگى باعث شد تا دشمن به سلاحهاى شيميايى پناه ببرد، و چيزى نگذشت كه اين سلاح نيزكهنه شد و راهى براى رهايى خصم از دام مرگ و ذلت نگشود.

جهت دوم اينكه:

اين فتح عظيم باعث گشت آمريكاى جهانخوار و ساير قدرتهاى استعمارى حساب كار خود رابكنند و از موضع تهاجم و حمله، به موضع دفاع بيفتند.

پيش از اين چنين مى‏پنداشتند كه نه تنها عراق به‏عنوان ژاندارم منطقه سرگرم نوكرى و خدمتگزارى آنها خواهد بود، بلكه با پيروزى اين رژيم دست نشانده‏بر ايران، ژاندارم اصلى منطقه كه در اثر انقلاب اسلامى از دست رفته بود، ديگر بار احيا و ابقا خواهد شد.

ليكن پس از فتح خرمشهر، نه تنها انديشه تصرف ايران از سر آنان پريد، كه هول و وحشت سقوط رژيم‏دست نشانده صدام هم سراپاى وجود ناپاكشان را فراگرفت و آنان را وادار كرد كه خود را به جهد و تلاش وتكاپو بيندازند تا شايد صدام را از سقوط نجات دهند.

روزنامه فرانسوى ليبراسيون در اين باره نوشت:

»پس از بازپس گيرى خرمشهر توسط ايرانيان، بلافاصله آمريكا و اروپا و برخى از كشورهاى منطقه خليج‏فارس، ابتكارات متعددى را براى پايان دادن به اين جنگ به كار گرفتند تا به اين ترتيب از سقوط صدام‏جلوگيرى كنند«.

حضرت‏امام‏خمينى(ره) درفرازى ازپيامشان درخصوص آزادى‏خرمشهرچنين‏فرمودند:

». اينجانب با يقين به آنكه:

»ما النصر اِلاّ من عنداللَّه« از فرزندان اسلام و قواى مسلح، كه دست قدرت حق ازآستين آنان بيرون آمده، و كشور امام زمان -عج- را از چنگ گرگان آدم خوار، كه آلتهايى در دست ابرقدرتان،خصوصاً آمريكاى جهانخوارند، بيرون آورد و نداى اللَّه اكبر را برفراز آن شهر خرم كه با دست پليدجنايتكاران غرب به خون كشيده شد و خونين شهر نام گرفت، تشكر مى‏كنم؛ و آنان فوق تشكر من و امثال من‏هستند.

آنان به يقين مورد تقدير ناجى بشريت و برپا كننده عدل الهى در سراسر گيتى مى‏باشند.