▪️ «دایان رویچ » در کتاب « مقاومت در برابر خصوصی سازی و تلاش برای نجات مدارس دولتی» با برداشتن نقاب از چهره بانیان جنبش اصلاحات در آموزش وپرورش دولتی، هنرمندانه، مستند و مستدل آنان را به چالش کشیده، این جماعت میلیاردر را «اخلالگرانی می خواند که ماهرانه این ترفند را به کار گرفته اند تا باور دیرینه مردم به اینکه مدرسه های دولتی، نهادهای اجتماعی ارزشمندی هستند را زیر سوال ببرند».
با خواندن خط به خط این کتاب، دیگر باره، یاد نوشداروهایی افتادم که مدام توسط امثال اصغرفانی، محمود مهر محمدی و دیگر میلیاردرهای مدرسه دار،با لحنی به ظاهر طبیبانه یا مشفقانه ، برای برون رفت مدارس دولتی ما از دو چالش « کیفیت » و « عدالت آموزشی » دستوری تجویز می شد که دولت رییسی نیز، گویا، کم و بیش به همین ادبیات با عنوان فریبنده مردمی سازی ، وفادار مانده است.
در این نوشته سعی دارم به تأسی از مطالب ارزشمند « دایان رویچ» خوانندگان را با اهداف و خواسته های اصلاح گران حقیقی و اخلاگران واقعی یا همان اصلاح طلبان دروغین آموزشی که بعضاً خود را زیر ماسک چرخش تحولی در آموزش وپرورش پنهان کرده اند بیشتر آشنا کنم!

▪️ اصلاح گران حقیقی کسانی هستند که به بهبود مدارس دولتی با آموزگاران آماده تر، برنامه درسی بهتر ، مطالب آموزشی مفید و کم حجم تر،ساختمان های آموزشی مدرن با آزمایشگاه های مجهز و کتابخانه های بزرگتر، زمین های بازی استاندارد و مناسب، فضایی متکثر از آحاد دانش آموزان فارغ از هرگونه غربالگری یا نگاه تجزیه طلبانه براساس دسته بندی طبقاتی، سیاسی، قومی، نژادی، معدل و نمرات پیشرفت تحصیلی، جایگاه اقتصادی و شغلی والدین می اندیشند تا همه دانش آموزان، فرصت یادگیری برابر ، در کنار دیگرانی را داشته باشند که با خودشان متفاوت اند.

▪️اصلاح گران واقعی می خواهند همه کودکان، مدرسه های خوب با آموزگاران خوب داشته باشند. آنها می خواهند معلمان دستمزد کافی دریافت کرده، در عوض کلاس های کوچک تری به لحاظ تراکم دانش آموز داشته باشند.اصلأح طلبان واقعی در عمل به این قاعده بنیادین که «آنچه ما برای کودکان خودمان می خواهیم باید برای همه بچه‌های مردم بخواهیم» سخت باور دارند همان چیزی که جان دیویی در ذهن داشت هنگامی که نوشت: «آنچه بهترین و خردمندترین والدین، برای کودک خودشان می خواهند همان چیزی است که جامعه باید برای همه کودکانش بخواهد هر آرمان دیگری برای مدرسه های ما، تنگ بینانه و نادوست داشتنی است، رفتار بر اساس آن، دموکراسی ما را نابود می داند».
درست بر خلاف آن بنده خدایی که رخ به رخ با هشتاد میلیون ایرانی ، در قاب تلویزیون جمهوری اسلامی ایران، با قیافه حق به جانب ایستاد و گفت : « ما نیز در ابتدا مخالف مدرسه غیردولتی بودیم اما هرچه گشتیم مدرسه ای که مناسب برای تحصیل پسرم در رشته علوم انسانی باشد پیدا نکردیم ناچار به تأسیس مدرسه غیر دولتی برای آقا زاده شدیم ».

▪️ اما باید دید اخلاگران آموزشی یا همان اصلاح گران دروغین، زیر نقاب فریبنده دفاع از دو عنصر « کیفیت» و« عدالت آموزشی» چه خواب آشفته ای برای اضمحلال مدارس دولتی دیده‌اند که بیش از سه دهه مقاومت،اجازه نمی دهند تحول بنیادین در آموزش وپرورش از سد آهنین آنها گذر کرده، معلمان و مدارس، شمیم پیشرفت و عدالت را استنشاق کنند؟! نمی دانم چرا جماعتی از پیشرفت و باسواد شدن آحاد دانش آموزان این مردم سخت در هراسند؟!
یاد کسانی می افتم که وقتی در مخالفت با میرزا حسن رشدیه،نزد شاه قاجار، به سعایت رفته بودند به شاه گفتند: « اگر مردم باسواد شوند، ملک و دین، هردو به خطر می افتد».

▪️اخلاگران آموزشی ،«مدرسه های دولتی محله محور را دوست ندارند و از پراکنده شدن دانش آموزان در سراسر منطقه استقبال می کنند زیرا آنان هیچ ارزشی در پیوند های میان مدرسه ها، خانواده و جماعت ها نمی بینند». آنان می خواهند آموزش وپرورش را از نو اختراع کنند، دنبال رویکردهای جایگزین تازه می گردند  تا از راه «سیستم انتخابی بازار محور » دولت به صورت کوپنی یا در قالب یارانه ، هزینه ها را پرداخته، والدین  فرزندان شان به هرجا که می خواهند روانه کنند.
به قول «رایان رویچ» «همه اخلاگران در باره تمام موارد در مرامنامه اخلالگری با هم تفاهم ندارند برخی نمره های آزمونی مثل قبولی در کنکور سراسری را هدف آموزش وپرورش می دانند برخی دیگر صرفا به آزادی عمل یا گزینش خانواده ها احترام گذاشته ، اهمیتی نمی دهند که مردم دانش آموزان را به کجا یا کدام مدرسه می فرستند.»

▪️اخلاگران عاشق مدرسه های چارتری و اجاره ای با آموزگارانی بی تجربه، با آموزش های کم یا هیچ،هستند چرا که چنین آموزگارانی کمتر حقوق گرفته، تعداد کمی از آنها آنقدر باقی می مانند تا انتظار حقوق بازنشستگی با بیمه درمانی مناسب را داشته باشند بنابراین هزینه‌ها را پایین می آورند.آنان می خواهند معلم امنیت شغلی نداشته باشد تا همیشه در ترس از فسخ قرارداد زندگی کرده در نتیجه راحت تر کنترل شوند.
«اخلاگران فکر می کنند هرکسی می تواند آموزگار باشد یا مدرسه ای را اداره کند.»
اخلاگران مخالف استخدام دایم و سابقه زیاد آموزگاری هستند چرا که آنها را مانعی در برابر از سر راه برداشتن آموزگاران ناکارآمد می دانند.»

▪️اخلاگران معلمان خرید خدمات آموزشی یا غیر دائمی را ترجیح می دهند که مایلند ساعت های بیشتری را بدون حقوق بالا یا اضافه کاری کار کنند. اخلاگران، بر خلاف شعار مدرسه‌ محوری،کنترل دموکراتیک آموزش وپرورش توسط منتخبان مدرسه را بر نمی تابند مگر اینکه بتوانند کنترل آنها را بخرند.
خلاصه کنم این میلیاردر های مدرسه دار، در جلوت از «تعالی» و « پرکردن شکاف های موفقیت»سخن می گویند اما در خلوت متعهد به کاستن هزینه‌ها در مدرسه های دولتی ، و تحویل دادن کنترل مدرسه های دولتی به بخش خصوصی هستند تا آزادانه هرکسی را بدون توجه به صلاحیتش استخدام کرده مدرسه ها را با پاسخگویی حداقلی یا هیچ اداره کنند همان اتفاقی که این روزها در حوزه مدارس غیردولتی سازی و جاری است.

▪️آری اخلاگران آموزشی همان کسانی هستند که فعالانه از خصوصی سازی به صورت مدارس چارتری، توزیع بن های آموزشی،به کار گیری معلمان خرید خدمات آموزشی، خروج دولت از صحنه مدرسه داری پشتیبانی می کنند.